Wen Che NIKT NIE POTRAFI PRZESZKODZIĆ   Dla siebie samego, dla całej ludzkości, Dla wszystkich gnębionych i wyzyskiwanych, Bo do serca dotarła świadomość nieszczęścia, Bo zobaczył śmiertelny płomień - kapitalizmu. Który pożera ludzi, który kraj pustoszy - Bez wahania wysoko unosił sztandar buntu.   Rzucili go do celi ci, co dzierżą wolność, Westchnienia nie wydarli, bo winy mu nie żal, On myśli o Fang tylko, o swej ukochanej, I małej córeczce urodzonej wczoraj. Obie słabe, bezradne, więc bardzo go boli, Kiedy sobie tak myśli, co się z nimi stanie.   Prosi Fang w głębi dusz o ubranie ciepłe, Kurtę  podbitą futrem, długa aż do kolan, I szerokie aż dołu spodnie watowane, Aby móc je naciągnąć na okute nogi.   I marzy, że niedługo odzyska już wolność, Aby walczyć od nowa, walczyć o zwycięstwo. Aby chwycić za gardło wroga - kapitalizm, Aby do końca zdławić i do końca zgnieść. (...)   Wiersz ukazał się w tomiku poezji socjalistycznej pt. "SZTAFETA POKOJU" w 1950 roku.  
 OD AUTORÓW:

Komizm

1

| POWRÓT |    _________________________________________ Przewiduję liczne uaktualnienia strony, więc zajrzyj tu jeszcze kiedyś. Wszelkie prawa zastrzeżone! Krzysztof Wasilewski